Waarom denken we wat we denken? Waarom denken we te weten wat we voelen?
Terwijl de gebeurtenis de primaire emotie geeft en dat dit eigenlijk een belangrijk onderdeel is van je leven wat je niet hoeft te 'onderdrukken' door je denken wat je gedrag weer beïnvloedt.
Alles is eigenlijk een kettingreactie, zelfs je eigen lijf, je denken en je gevoel. We zijn er goed in geworden om er steeds nieuwe stukken aan toe te voegen waardoor het steeds ingewikkelder wordt en het juist in eerste instantie er makkelijker op zou moeten worden. Dat had je gedacht.
Je hebt altijd een eigen keus in je leven volgens Victor Frankl, hoe je situatie ook is en alles is tijdelijk. Het is hoe je ermee om wilt gaan. Een eigen vrijheid in jou waarmee jij je weg kunt bepalen.
Zie het als alles voor de eerste keer weer zien zoals het is, in het moment. Bij sommige dingen is dat makkelijk: de veranderingen van de natuur door de seizoenen heen bijvoorbeeld. Of hoe een kind onbevangen kan zijn door het niet te weten wat er zou kunnen gebeuren al is het binnen de grenzen van veiligheid die hun ouders ze (hopelijk) geven, in vertrouwen kunnen leren en ontdekken.
De maatschappij heeft ons zo goed geconditioneerd om hiermee door te gaan en het onbevangene te verleren, de innercriticus de overhand te laten nemen: 'kan ik dit wel?', 'ben ik wel goed genoeg?', 'ik heb gefaald/ik mag geen fouten maken'. Dat hebben we allemaal gedaan of in elk geval weten we dat die er is. Anders word je je er misschien bewust van nu je dit leest. We praten het elkaar ook aan op een bepaalde (onbewuste) manier of juist wel bewust uit ongenoegen naar elkaar.
Je doet het ook bij jezelf, 100%.
Herken je dat onzekere gevoel? Als je bang bent om fouten te maken en het stemmetje in je hoofd zegt dat het toch niet kan?
Welkom in mijn wereld en van vele anderen. Gefeliciteerd met deze opgedane kennis! Nu kun je ermee aan de slag.
Dat is je eigen reis die je zelf mag uitstippelen aan de hand van ervaringen, door hulp te vragen en kennis op te doen waardoor je jezelf steeds beter leert kennen. Je ontwikkelt jezelf --> elke dag/week/maand/jaar gaat er en mag er een laagje van je af om dichterbij jezelf te komen, ont-wikkelen dus.
Dat conditioneren is mooi en brengt ook veel nieuwe dingen, alleen vind ik dat het geconditioneerde brein anders ingezet mag gaan worden dan hoe we het nu inzetten. Waarom kraken we onszelf en anderen af? Waarom bestaan er zoveel oordelen? Ik zou graag teruggaan naar mijn onbevangen kinderbrein met alles wat ik nu wel aan (zelf)kennis heb opgedaan en het deel waar ik geen meerwaarde voor voel achterlaten. Soms voel ik die bewondering weer, ook probeer ik mij daar bewust voor open te stellen en dat geeft ruimte, vrijheid, creativiteit, openheid en het gevoel om te delen. Ook die verdrietige/verwarrende/etc gevoelens en gedachten. Ondanks dat dit zo lastig is en het bewustzijn hiervan eerder niet aanwezig is dan wel. Als het er wel is dan kan ik hier erg van genieten, klein of groot.
Waarom zou je het alleen willen dragen als het samen dragelijker wordt? Dan kom je weer uit bij bovenstaande waarden. Deze reis is lastig en ook mooi om te maken om dichterbij mijn verlangens te komen èn mijn innercriticus. Die heb ik de naam 'Juf Ank' gegeven. Ik mag haar leren zien als een vriendin die me verder kan helpen op mijn weg die ik nog met veel mooie mensen mag gaan volgen en maken. Naast de mooie mensen die ik nu al heb mogen ontmoeten, waar ik van heb mogen leren en de levenslessen die ik al ben tegengekomen.
Steen voor steen, laagje voor laagje kom ik bij die kern van mij die ik soms al voel. Al is het misschien alleen het verlangen ernaar.
Jij bent welkom op mijn weg. Mag ik mee op die van jou?
Van elkaar leren om in je eigen kracht te gaan (leren) staan en de wereld ontdekken. Te verwonderen wat er kan, er is en dat je het samen kan doen. Je bent niet alleen. Samen kom je verder ❤