Hoe ga jij om met gedachten?
Hoe ga jij om met situaties die niet lopen zoals je had verwacht/gehoopt?
Hoe ga jij om met gevoelens?
Vermijd je ze op wat voor een manier dan ook? Ervoor wegrennen, wegstoppen, afleiding zoeken, etc?
Ga jij ermee in gevecht? Waardoor het gevoel alleen maar vervelender wordt? Of je gedachten erover dat je het gaat
relativeren? Ga je jezelf terechtwijzen waardoor je jezelf afwijst?
Of kun je ermee zijn? Het accepteren en er actief mee omgaan, ernaar toe gaan?
Hoe kijk je naar jezelf? Bèn je alles of hèb je alles? Bèn je je gevoel of gedachten of hèb je ze?
Kun je het zo bekijken dat je lijf eigenlijk een herberg is waar alles op bezoek komt? Deze metafoor las ik als onderdeel
van mijn coaching traject en dat vond ik wel een mooie.
Dat in combinatie met de meditatie die ik van de week deed over de kracht/bron in jezelf die je voortbrengt naar wat je
wilt, je verlangen. Het is niet van mij, maar het is er vóór mij in vertrouwen en verbinding. Daar sluit die herberg weer
mooi op aan.
Dat alles wat je meemaakt, tegenkomt, bewust of onbewust, dat ze op bezoek komen bij je. Nodig ze uit om binnen te komen wanneer ze op de deur kloppen. De kracht/bron in jezelf blijft hetzelfde, de waarde blijft gelijk. Net als dat geld zijn waarde behoudt of je het nou verfrommeld of op de grond gooit en erop gaat staan. De kracht/bron verandert niet, dit is jouw en mijn basis.
Van hieruit kun je verder kijken en ervan leren zonder dat je er helemaal door opgeslokt hoeft te worden. Waar we nog wel eens (lees vaak) goed in zijn en dat we ons erin verliezen en vast blijven zitten in het moment. Kun je er van een afstandje naar kijken door het uit te nodigen? Het observeren en er op deze manier van leren?
Het is best moeilijk om te doen. De ene keer wel wat makkelijker dan de andere keer. Het blijft een proces om hierin te groeien en te leren. Ook om zo te zien wat van jou is en wat van de ander. Dat geeft ook al meer ruimte en je kunt beter in je eigen ruimte blijven staan zonder dat de ander het voor elkaar krijgt dat je gaat wankelen en daardoor gaat twijfelen aan jezelf of je bijvoorbeeld wel goed genoeg bent of het wel goed hebt gedaan. Je kunt in onderzoek blijven èn in contact blijven met jezelf.
Een volgende stap hierin is denk ik het toelaten van een ander in die wereld van jou, jouw wijk van eenzaamheid bijvoorbeeld. Je angst hiervoor en waar dit vandaan komt. Praat hierover met elkaar. Zo kun jij er ook van een afstandje naar kijken en de ander ook waardoor je elkaar beter begrijpt, kunt helpen en van elkaar kunt leren. Dit kan je dan ook omdraaien en bij de ander in zijn/haar wijk op bezoek gaan.
De kennis is er nu en het bewustzijn erover ook tot een bepaalde hoogte. Nu de rest nog. Dit is een proces waarin ik mag blijven groeien en leren, met vallen en opstaan en dat is ok. Net als dat het echt nog wel gaat gebeuren dat een gedachte/gevoel/situatie zo binnen kan komen. Dat is niet erg, that's life. Het gaat erom hoe je ermee omgaat.
Uiteindelijk leren we ervan en komen we er vroeg of laat sterker uit om weer nieuwe ervaringen op te doen op de weg die voor ons ligt.