Wat is onrust? Stress? Te veel willen/moeten doen voor je gevoel terwijl er niks te doen valt? Is het een gevoel om ergens aan te willen voldoen dat je niet waar kunt maken in jouw ogen? Is het een angst voor de toekomst, het onbekende? Of dat je niet met je telefoon bezig kan zijn of totaal iets anders?
Van de week heb ik een offline dag gehad (en deze blog geschreven). Ik was offline qua telefoon, niet qua schermen (tv) of muziek. De dag ervoor had ik dit gevoel ook al en ik kan het niet duiden. Wat is de oorzaak, waar komt het vandaan?
Wil ik dit weten? Stiekem wel. Schiet ik er iets mee op? Waarschijnlijk niet. Ik kwam er niet verder mee.
Stop ik het weg? Op een bepaalde manier wel door afleiding te zoeken. Toch blijft het. Wandelen, lezen, opruimen, of tv kijken werkt niet. Wil en mag het gevoel er zijn? Ja en nee.
Ja omdat ik het voel en het niet direct wil afwijzen. Nee omdat ik er niks mee kan.
Waarom wil ik er dan controle over houden? Is het een vorm van controle? Ja.
Zelfs als ik er bewust naar toe ga, zit er weerstand op omdat ik het wil begrijpen en dat woordje wil/willen is het hem nu net. Daar zit de druk op en dat is controle.
Mag ik het begrijpen? Ja en dit geeft al meer ruimte. Door niet alleen in mijn hoofd te zittenen dit op papier te zetten neemt het af. Het mag er zijn en zie het nu letterlijk op papier ontstaan. Op een afstandje ernaar kijken en ook mijn gedachten hierin meenemen. Dat is ok en dat mag.
Het helpt mij om het beter te overzien, te checken of het waar is en zonder mezelf af te wijzen. Door het op te schrijven kan het echt bestaan of er nu een oorzaak is of niet voor wat ik voel. Het is (even) vervelend.
Op de dag dat ik dit schreef is het avond en zat ik bij de vijver van de buurt in het avondzonnetje. Eerder die dag op dezelfde bank gezeten en het gevoel proberen toe te laten en het er te laten zijn. Hier zat dus de weerstand op waardoor ik in de avond het nog een keer geprobeerd heb op een andere manier. Een tweede poging mag en vaker ook. Door te schrijven zeg ik er 'Hallo' tegen en de frustratie wordt minder.
Wat mijn gevoel betekend heeft, geen idee, dat kan de volgende dag anders zijn. Of ik weet het, het is weg of het is er nog. Dan zien we dan wel weer. Nu is nu en morgen is er nog niet.
Voor hetzelfde geldt zijn het al die vragen samen die ik in het begin heb gesteld.
Wat mij ook wel eens helpt is om mijzelf de vraag te stellen of er NU wat (ergs) aan de hand is waar ik op moet reageren. Heel vaak is het antwoord nee. Tenminste voor zover ik het me kan herinneren. Dat geeft ook ruimte.
Stel jij jezelf deze vragen of de laatste vraag ook wel eens? Wat komt er bij jou uit? Mag je gevoel er zijn?