In mijn vorige blog over volhouden ging het voornamelijk over wat volhouden nou precies is en hoe ik dat ervaar. Voor deze blog wil ik daar nog wat verder op ingaan en dan op het gebied van werk en het dan wat breder trekken.
Ik lees wel eens columns/blogs en dan voornamelijk met betrekking tot mijn werk en persoonlijke ontwikkeling. Laatst las ik er eentje van Sander de Hosson, een bekende longarts die zich ook heeft gespecialiseerd in de palliatieve zorg, over volhouden. Hij spreekt op congressen, seminars, webinars, hoe je het ook wilt noemen. Hij heeft ook een boek uitgebracht genaamd 'Slotcouplet' (leestip!).
In de blog in de link beschreef hij een spreuk:
La médecine
c’est guérir parfois,
soulager souvent,
consoler toujours.
(toegeschreven aan Ambroise Paré, 1510–1590)
Geneeskunde
is soms genezen,
vaak verlichten,
maar altijd troost bieden.
De vertaling greep mij, ondanks dat ik het boek gelezen heb. Blijkbaar is het toen niet blijven hangen. Vooral de laatste zin is precies wat ik wil betekenen in het werk wat ik doe. Het is niet altijd alles willen oplossen, verbeteren of wat dan ook. Er zijn, een luisterend oor, compassie en troost bieden. Voor mij voelt dat als een groot onderdeel in het geven van warme zorg aan mijn bewoners.
Dit is ook een reden waarom ik het de afgelopen maanden heb volgehouden om mijn werk te kunnen blijven doen. Een bepaalde drive die in me zit. Herken jij dit? Dat je iets binnenin je voelt wat zo sterk is voor iets wat je moet en zal blijven doen, ongeacht hoe het met jezelf gaat. Dat heb ik met mijn werk.
Een paar keer heb ik ook voor opdrachten van een programma van 365 aan mensen in mijn omgeving moeten vragen hoe ze mij in 1 woord zouden omschrijven, ook collega's. Waar ik onder andere gedreven terugkreeg en dat kan ik nu veel beter plaatsen. In plaats van het alleen oppervlakkig en als observatie te zien als herkenbaar, heb ik er nu ook een gevoel bij en dat klopt.
Het gevoel van voldoening is voor mij belangrijk, dat ik er heb kunnen zijn voor iemand en voor diegene het een beetje dragelijker heb kunnen maken. Of dit nou voor de bewoner alleen is of ook voor de familie wanneer een bewoner in de laatste levensfase is gekomen. Hier krijg ik energie van, een gevoel van yes ik mag dit werk doen.
Nu ik er langer over nadenk terwijl ik dit schrijf over wat er door mijn hoofd heengaat, heeft dit naar mijn inziens niet alleen te maken met vóór wie je zorgt. Dit heeft ook te maken mèt wie je zorgt, collega's en andere disciplines. Je doet dit werk niet alleen, je doet het samen waardoor je ook naar elkaar omkijkt (lijkt mij). Deze troost is ook belangrijk. De uitspraak gedeelde smart is halve smart past hier dan ook goed bij. Als je alles alleen wilt dragen, kan het behoorlijk zwaar worden ondanks dat je dan wel heel sterk kunt zijn. Samen delen maakt het lichter, je kunt er met iemand over praten zodat je het niet bij je hoeft te houden. Dit geldt niet alleen voor je werk, maar ook daarbuiten.
Als je het op zo'n manier durft aan te kijken en het ook in een breed geheel kan zien, heb je eigenlijk overal hulp bij nodig al is het maar een heel klein zetje ter motivatie of qua comfort zodat iemand kan ontspannen. Waarom zijn we dan zo goed in het alleen willen doen? De keuze ligt bij jou en wanneer je die maakt is aan jou.
Zo kun je het op veel gebieden ook 'toepassen'. Hoe het bij een geboorte zit, weet ik niet en of ik dat ooit ga weten ook niet. Hoe het bij sterven zit, weet ik ook niet, maar ik sta er wel zo in dat je hierin ook zelf een keuze hebt wanneer je wilt gaan. Uitzonderingen daargelaten omdat ik ook denk dat de natuur hier een handje bij helpt. We staan naar mijn idee dichterbij de natuur dan dat wij denken en met ons bewustzijn, we zijn het alleen verleerd om naar ons instinct te luisteren om het even zo te zeggen. In de natuur is er namelijk ook op elk moment hulp paraat, al is het maar om de omgeving af te speuren naar gevaar. Dieren willen er ook voor elkaar zijn, kort of lang, bij geboorte en bij de dood. Hiervan zijn genoeg voorbeelden te vinden (olifanten, honden, chimpansees, etc.).
We hebben allemaal een bepaalde drive in ons, waar we energie van krijgen hoe vaak we het ook zouden mogen doen. Hoe houd jij vol, wat is jouw drive? Vraag eens aan minimaal 5 mensen in je omgeving om jou in 1 woord te omschrijven. Welke antwoorden krijg je terug? Wat betekent dit voor jou en wakkert het iets aan? Ik ben benieuwd wat het je gaat geven.