Het is 16 juli. Onderweg naar Geilo. Wederom veel regen.
Met af en toe een waterig zonnetje. Eerst gaan we langs een stavkyrkje (staafkerk). Hiervan zijn er nog 28 over. Dit is de grootste waar we naar toe gaan. Bijzonder om zo'n kerk te zien van binnen. Een kerk die gebouwd is rond 1250. Een gids verteld bijzondere feitjes.
Een tijdje nog even rondgekeken in die omgeving. De reis gaat verder. We moeten een bergpas over. Eenmaal boven rijden we door de regen langs een mooi stuwmeer. De druppels glijden langzaam naar beneden op het raam. Het voelt mystueus aan om over de dikke stuwdam naar de overkant te rijden. De regen stort zich over ons uit. Goed uitkijken bij het naar beneden rijden. Hoe lager we komen hoe droger het wordt. De zon laat zich steeds meer zien. We worden getrakteerd op een regenboog in het dal. A rainbow high in the sky gaat niet altijd op in dit geval.
Al rijdend door het dal sputtert het af en toe nog wat. We komen steeds dichterbij. Nog een keer een berg op rijden. Met regelmaat halen elektrische auto's ons in. Lekker rustig. De weg voor ons zelf. In ons eigen tempo komen we in een skigebied uit. Het is gestopt met regenen en de zon straalt. Verderop is er weer een regenboog. Het scheelt dat ik een redelijk grote opslag op mijn telefoon heb. Ik knip en film wat af onderweg.
Beneden komen we aan in Geilo. Nog eventjes. Om bij onze bestemming te komen.
De weg ernaartoe loopt weer omhoog. In de tweede versnelling gaat het hard genoeg. Het uitzicht wordt steeds groter. Mooier. We komen aan bij ons appartement op ongeveer 1100m hoogte. Met de Alpen valt het niet te vergelijken. Het voelt anders.
Het thema deze dagen is van donker naar licht. De zon laat zich steeds meer zien. Gisterenavond een mooie zonsondergang gezien. Wat ben ik blij met mijn foto's. Ik begon er zowat van te dansen. Al zie ik het nu nog op het schermpje van mijn fotocamera. Zelfs van de foto's met mijn telefoon werd ik enthousiast. En nog steeds.
Er lopen schapen in de buurt. Er kwam er al eentje naar me toe. Niet bang. Wel nieuwsgierig naar of ik nog wat voor haar had. Ze liep zelfs een stukje met me mee. Met schapen heb ik altijd al een bepaalde klik gehad. Je kunt mij niet blijer krijgen.
Vanmorgen bij een waterval in de buurt gaan zitten. Wat een sereniteit hangt hier. Alleen de wind in mijn rug wat voelt als een omarming. Het is wat fris. Koud heb ik het niet. De bloemen in verschillende kleuren dansen mee met de wind. Mijn gedachten op dat moment zet ik op papier. Ze stromen verder met de waterval naar beneden. In stilte blijf ik nog even zitten. Genieten.
Reactie plaatsen
Reacties