Wij mensen zijn eigenlijk allemaal hetzelfde. We maken fouten, we leren en we zien er vanbinnen ook hetzelfde uit. Hoe we ermee omgaan is dan per persoon weer verschillend. Als we allemaal hetzelfde zouden zijn, wordt het wel heel saai in de wereld. Zou er dan wel vrede zijn in de wereld?
Dan heb je die zogenaamde vernistheorie (De meeste mensen deugen - Rutger Bregman) nog dat we uitgaan van het slechte in de mens, de ander niet gelijk vertrouwen want... bedenk maar wat. Ik sta daar zelf anders in en daar bedoel ik mee dat ik uitga van het goede in iemand, zonder gelijk een oordeel te hebben over iemand, iemand vertrouwen, de wereld is een veilige plek. Dit staat ook in het boek uitgelegd dat bij noodsituaties juist het beste in mensen naar boven komt.
Van huis uit/oorsprong heeft elk kind juist het goede en het vertrouwen in de mens, maar dat verleren we door de jaren heen en door de ervaringen die we als kind opdoen. De verwondering, vrijheid, iemand zien als mens zonder verwachtingen of wat dan ook. Ik heb dit ook verloren en het is moeilijk om dat weer op te bouwen en bewust te zijn van dat stuk. Ook op de manier van hoe je in het leven staat. Moet het allemaal serieus zijn, alles lukken, het ideale plaatje zijn? Mag het niet ook op een speelsere manier, ergens de humor van inzien en erom lachen? Waarom zou je je innerlijke kind niet omarmen? Je neemt die altijd met je mee of je wilt of niet, bewust en onbewust.
We willen altijd wel ergens bij horen, zelfs als je dat niet doet hoor je ergens bij en dan bedoel ik bijvoorbeeld de groepen op de middelbare school. Je hoort of bij de popiejopies, de nerds, iets anders of de misfits. We zetten iedereen in hokjes, daar zijn we goed in, zelfs ik doe dat terwijl ik zoveel mogelijk zonder oordeel over iets/iemand wil zijn. Wat nou als je het volgende leest:
'Je bent pas vrij als je je realiseert dat je nergens bij hoort - dat je overal bij hoort - op geen enkele plek. De prijs is hoog, de beloning groot.' (Brené Brown - Verlangen naar verbinding)
Wat doet dit met je? Wat voel je? Een bepaalde weerstand? Wat voor gedachtes krijg je?
Ik moest er iets langer over nadenken om het te laten landen, ook door verder te lezen in het boek om het kwartje te laten vallen en dat gaf een soort gevoel van opluchting. Ik ben altijd al een soort van einzelgänger geweest, paste nooit echt in het ideale plaatje van een ander. Inmiddels kan ik daar beter mee omgaan.
Je bent goed zoals je bent met je kwaliteiten, waarden en valkuilen, manier van denken, zien en voelen.
Als je bewust bent van dat je nergens bij hoort, hoor je juist overal bij, ongeacht de plek waar je bent. Zelfs binnen je eigen familie. Voel je wat verschuiven? En wat is dat dan? Hoe voelt het? Een ander gaat er misschien wat van vinden met eventuele gevolgen. De beloning is dat je op een eerlijke(re) manier de wereld tegemoet gaat, voor jezelf en de mensen om je heen.
Het is de paradox van je alleen, maar ook sterk voelen.